We zullen nader onderzoek moeten doen om de oorzaak te achterhalen van de geweldige prestatie die onze leeuwen afgelopen zaterdag leverden.
Was het het feit dat de leider de aanvoerdersband was vergeten, waardoor iedereen voorop wilde gaan in de strijd? Waren het de vier pionnetjes die Sjoerd had meegenomen, zodat we voor de wedstrijd al een pittig potje vier tegen vier konden spelen? Lag het misschien aan de tactiek - spits Iris uitschakelen die er in de eerste wedstrijd een paar inlegde?
Zaterdagochtend 14 maart. In de paar dagen voorafgaand aan de wedstrijd leek de lente zich aan te dienen. Maar aan de rand van het IJmeer was het koud. Echt koud. Herfstweer zou ik het willen noemen. En wij zijn niet zo heel goed met koud weer. De motortjes gaan niet lopen, we lijken alle energie te willen sparen om het lijf warm te houden. Als coaches zeggen we dan dat hard rennen juist helpt, maar daar werd in de eerste helft niet zoveel mee gedaan.
Nog is het wachten op de eerste overwinning in de competitie niet voorbij. Zaterdag traden we aan tegen de meisjes van CSW. Sacha was zo stoer om de eerste helft op doel te gaan staan. Extra dapper omdat hij vergeten was om zijn voetbalschoenen in de tas te doen en het op het nog licht vochtige gras soms wel een beetje glibberen was. Het lukte ons in het begin niet echt om de dames van ons doel af te houden en in de tweede minuut moest Sacha het antwoord op een schot schuldig blijven.
Als echte profs hadden we een midweekse wedstrijd. Voor de laatste poulewedstrijd in de KNVB-beker mochten we aantreden tegen de F3 van SV De Vecht. En het ging ergens om. Vooraf stond De Vecht op zes uit twee en wij op vier uit twee. De winnaar van deze wedstrijd mocht dus doorbekeren.
Vlak voor aanvang viel de eerste regenbui van de dag. Slechte timing zullen we maar zeggen. Onze bikkels deerde het niet.
Na afloop was het feest in de kleedkamer van de F4. Reno trakteerde op overheerlijke homemade FC Breukelen cupcake en een lekker pakje drinken. Het was voor hem sowieso een feestdag; op je negende verjaardag je debuut maken bij de F4 en dan in de tweede helft ook nog op doel mogen staan.
De eerste helft was miraculeus. OK, het was koud met een guurdere wind dan beloofd was door het KNMI, maar daar had de F3 net zoveel last van.
Terwijl op sommige plekken op het complex zeer duidelijk te zien was dat het nogal had geregend, lag het derde kunstgrasveld er prima bij. Gelukkig maar, want tegenstander Wasmeer was zeer vroeg in de auto gestapt om in het strijdperk te treden. Uw razende reporter mocht door een blessure van de beoogde scheidsrechter de fluit ter hand nemen, waardoor het verslag voor het grootste deel gebaseerd is op het geheugen.
Na twee afgelastingen en een vrij weekend werd dan eindelijk echt afgetrapt in de zesde klasse. ’s-Graveland F6 was onze gastheer. En hoewel het KNMI een graadje of tien had voorspeld, was het guur op het hoofdveld. Zeker als je met een jetlag nog na staat te genieten van een trip naar Orlando, Florida.
In verband met die kou besloten we acht tegen acht te spelen. Mede daardoor werd het in eerste instantie kluitjesvoetbal zoals kluitjesvoetbal bedoeld is.
Op het werkelijk wonderschone complex van DESTO in Vleuten hadden we de eer om als hekkensluiter aan te treden tegen de kampioen van onze najaarscompetitie. Allemaal grote mannen van acht jaar, waarvan sommige een vlammend schot in de benen bleken te hebben. Na de toss, waarbij alle achttien spelers goed bij de les leken te zijn, ging het de eerste paar minuten niet helemaal zoals we hadden gehoopt. We komen er dan ook in in de vierde minuut op het moment dat keeper Melle de bal voor de derde keer uit het net viste.
Wat was het koud. Wekenlang konden we bijna in een T-shirt langs de kant staan, maar zaterdag was dat echt anders. Om kwart voor negen, in het oranje, klaar staan om tegen de kerels van de F5 te voetballen. Nog geen zonnetje, een matige oostenwind en dan kun je alleen maar warm blijven als je veel rent. En dat deden we wel. Maar in de eerste helft vooral met het hoofd naar beneden.
Boven het complex van de grootste omnivereniging van Nederland hing een heerlijk zonnetje. De mat lag er prachtig bij, al is dat natuurlijk niet zo heel lastig met kunstgras. De spelers van Kampong F8 waren wel ouder, maar niet eens zoveel groter en boezemden dus niet gelijk angst in. En we hadden ook nog kunnen uitslapen, want de aftrap was pas om 11.15 uur gepland. Alle ingrediënten voor een lekkere pot waren dus aanwezig.