En toen was het opeens alweer tijd voor de laatste competitiewedstrijd van de voorjaarscompetitie. Tegen Hercules. Zij en wij zaten voor aanvang van de wedstrijd in hetzelfde schuitje. De winnaar van deze pot was nog in de race om kampioen te worden. Maar is dan wel afhankelijk van het resultaat van de wedstrijd tussen Sporting ‘ 70 en TOV volgende week. De verliezer kreeg sowieso niets.
Onder een aangenaam zonnetje trapten we af op ons eigen veld.
Vooraf was de situatie heel overzichtelijk. Nog twee keer winnen en we zijn kampioen. Er zat spanning op deze ‘halve finale’. De koppies stonden strak, de achterbank was stiller dan anders en Raf was zelfs misselijk. Of dat aan de spanning lag wisten we eigenlijk niet. Gelukkig was er in het veld voldoende afleiding en was er uiterlijk weinig aan hem te zien.
Uitgaan van eigen kracht. We speelden dus gewoon in onze vertrouwde 2-2-2 opstelling.
Iedereen die in de afgelopen 10 jaar in een consultatiebureau is geweest kent ze; de drie R’en. Ze zijn multi inzetbaar, bijvoorbeeld als de kleine niet kan slapen, zich niet zelf kan vermaken of last heeft van doorkomende tandjes; Rust, reinheid, regelmaat. Pas dit toe en voilà; je baby is na wat volhouden een modelkind.
De JO10-2 heeft ook de drie R’en: Reno, Ruben en Raf. Afgelopen zaterdag maakten zij het verschil.
Zaterdagochtend 1 april. Weinig goeie 1 april grappen gehoord dit jaar. Wel een heerlijke pot voetbal gezien op het hoofdveld. En dat was een paar uur voordat het eerste elftal speelde.
Midden in het seizoen een vrij weekend? Daar doe je bijna niemand een plezier mee. Dus werd er door Jean-Paul en Paul Jeroen een plannetje gesmeed. Als jij nou een appje stuurt en ik ook en we vragen aan Wim Kragten of er nog een veld is, dan spelen we toch lekker tegen elkaar; JO10-1 (eerste klasse) tegen JO10-2 (tweede klasse).
Het was prachtig weer, daar lag het niet aan. De aftrap was om half tien, daar lag het niet aan. Het kunstgrasveld lag er schitterend bij als een groen tapijt, daar lag het niet aan. Floris was er na maanden blessureleed weer bij, daar kon het zeker niet aan liggen.
En Pom herstelde miraculeus van een mysterieuze voetblessure. Vrijdag liep hij nog op krukken, zaterdag was hij aanjager van het team.
Het regende afmeldingen. Niet van de kant van de spelers, maar van de ouders. Dus met een uitgedunde supportersschare, maar met een heerlijke bak koffie in de hand, stonden we zaterdag langs het veld bij Kampong.
Na de nodige rondzwervingen over het complex nog net tijd om twee ballen te trappen en heel snel een opstelling uit de duim te zuigen. Zou het vandaag wel lukken om ook in de eerste helft ons stempel op de wedstrijd te drukken?
Wat een heerlijk weer om een balletje te trappen. Of om de scheidsrechtersfluit ter hand te nemen. En het mooie weer was ook aanleiding voor diverse moeders om de verrichtingen van hun zoon te komen bekijken. Als de aftrap dan ook nog eens op het mooie borreltijdstip van 9u45 is (ergens op de wereld is het dan al vijf uur geweest), staat niets ons in de weg om er lekker tegenaan te gaan.
Op zaterdag 25 februari mochten we dan eindelijk het genoegen smaken om tegen leeftijdsgenoten te spelen. Na een mail bombardement van wedstrijdsecretaris Wim Kragten richting de KNVB waren we dan eindelijk ingedeeld in de tweede klasse van de JO10. En dat net in het weekend dat de voorjaarsvakantie begon en we dus onze vaste spelers Melle en Pom moesten missen. Tel daarbij de langdurig geblesseerde Floris op en we hebben te weinig spelers.
Wat doe je als coach van Altius JO11-6 als FC Breukelen JO11-4 op bezoek komt? Je weet dat een aantal weken geleden de JO11-5 met 0-5 onderuit is gegaan. Dus dan ga je spelen vanuit een gesloten defensie. En je begint helemaal achteraan met het opstellen van een goede keeper. Daarvoor trek je een cirkel van 5 spelers op. En dan houd je nog een eenzame spits over die je laat gokken op de counter.
Eigenlijk gaan we dan profiteren van het feit dat de spelers van de JO11-4 wat ouder worden. We mochten om 9u45 aftrappen. Dus lekker relaxed ontbijten, tasje pakken en op de fiets naar de club. En als Koos dan ook nog een scheidsrechter geeft geregeld, dan staat niets een leuke pot in de weg. ROBBIE BEDANKT, is voor herhaling vatbaar!
We begonnen als echte profs. Allemaal in een rij en vervolgens elke tegenstander een hand geven.
