Laatste loodjes???
Hoe anders (positief) kunnen dingen lopen.
Halverwege de week krijg ik een appje van Puck dat zij de laatste twee wedstrijden wel onder de lat wil gaan staan, top. Het scheelt als je niet iemand hoeft aan te wijzen die eigenlijk niet wil. Ook Jenna en Donja zijn bereid om na hun eigen wedstrijd nog even bij te springen en zo zijn we weer een beetje compleet. Bijna dan, want aangekomen op het veld blijkt er geen scheidsrechter te zijn. Terug naar huis, kleding halen en zelf maar fluiten. Nu nog een grensrechter, want nu Wim er een paar weken niet is (verplichtingen op het melkhuisje) zijn de reacties op de verzoeken van Annet om te vlaggen niet overweldigend te noemen. Puck heeft het blijkbaar niet van een vreemde, want het is haar vader die ons uit de brand helpt. Als je Jenna vraagt, heb je Debbie er automatisch bij, en zo hebben we dus vandaag Annet en Debbie voor het verbale geweld ook wel coaching genoemd, vanuit de dug-out en Daan en Nikki die de opstelling en wissels regelen. Een prima team.
Onze dames gaan echter van start zoals ze in Baarn zijn geëindigd, en ondanks prima keeperswerk van Puck, staan we al snel met 0-1 achter. Ik neem mij voor te proberen mij er maar niet aan te storen en er iets van zeggen kan natuurlijk nu niet. Het lijkt echter of de meiden mijn gedachten lezen. Er gaat een knop om, misschien door de hartstochtelijke aanmoedigingen vanuit de dug-out, ik weet het niet. De dames beginnen voor elke meter te strijden en laten zich niet elke keer zomaar door de fysiek sterkere maar ook fellere (gemenere) tegenstanders aan de kant zetten.
Je kunt zien dat Jenna en Donja gegroeid zijn. Sterker geworden, waardoor Jenna met haar techniek en Donja met haar ijzeren doorzettingsvermogen voorop gaan in de strijd. Alle dames haken aan en weten de dames uit Abcoude flink onder druk te zetten. Opeens is Donja erdoor en word gehaakt, hij gaat op de stip. Zus Lara eist uiteindelijk de bal op en schiet onberispelijk raak.
Daarna ga ik in de fout. Een terugspeelbal word door Puck opgepakt. Even zo snel laat zij geschrokken de bal weer vallen en schiet hem weg. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen, de bal een meter voor de doellijn neer te leggen voor een indirecte, wat eigenlijk had gemoeten. Niet voor Puck, die zich voor het team heeft opgeofferd en met haar inzet en puike keeperswerk Nikki zelfs een beetje doet vergeten. Natuurlijk terecht commentaar van de meegereisde Abcouders, maar die lieten zich de gehele wedstrijd al niet al te positief horen, en ik heb een behoorlijk dikke huid, dus.
De wedstrijd golft intussen op en neer onder luide aanmoedigingen vanaf de kant. Er word echt hard gewerkt en bij vlagen goed gevoetbald. Het blijft spannend tot het einde toe. Puck “kijkt” op professionele wijze nog een penalty tegen de paal. De meiden willen vandaag tot het uiterste gaan om te winnen, of in ieder geval gelijk te spelen, er word geknokt, geduwd en getrokken. Daar word ik blij van, mijn motivatie is terug.
Met nog vijf minuten te spelen vraagt Lara of ik er geen tien van kan maken. Dat lukt helaas niet en met een eindstand van 3-4 gaan de punten helaas naar Abcoude. Maar… de wil en inzet was er tenminste weer. Met deze instelling pakken we ze in de uitwedstrijd wel. Tevreden ruimen Annet en ik de hoekvlaggen op, want ook dat hoort erbij. Nog een wedstrijd te gaan, misschien nog een toernooi, de familiedag en misschien een wedstrijdje tegen de MC1 met een BBQ en dan zit het er al weer op.
Tot zover, tot de volgende wedstrijd,