Twee gezichten...

Reageren vanuit emotie is meestal niet het meest verstandige. Vandaar een dagje gewacht en nagedacht over het verslag van deze zaterdag. Afgelopen zaterdag zelf niet gevoetbald in verband met het gelijk vallen van mijn wedstrijd met die van de dames. Vandaag, 14 november kan het net. Om negen uur rijd ik met mijn elftal richting EDO. Na een half uur in de tweede helft, stand 2-4 (achter) laat ik mij wisselen en schiet zonder te douchen in mijn gewone kleding.

Op naar Breukelen voor de wedstrijd FC Breukelen MB1 tegen Hertha MB1. Op het wedstrijdsecretariaat aangekomen heeft Annet net een spoedcursus wedstrijd formulier invullen van Esther achter de rug. Erg prettig zo’n “medelijder”  De dames zijn inmiddels omgekleed en beginnen aan de warming up. Vandaag zonder de twee aanjagers op het middenveld Puck (ziek) en Milou (geblesseerd). Na de opstelling geef ik de dames mee dat onze tegenstander ongeveer gelijkwaardig is aan ons en ze er vol tegenaan zullen moeten.

De boodschap lijkt overgekomen en de dames gaan goed van start. De dames van Hertha zijn op een enkeling na lang  niet van het kaliber Abcoude. In tegenstelling tot vorige week creëren we een aantal mooie kansen, maar vergeten we, zoals wel vaker de afgelopen weken, te scoren. Verschillende malen komen onze aanvallers alleen voor de prima keeper van Hertha, maar vergeten we nog een stukje door te lopen en schieten van onnodige grote afstand. Toch heb ik goede moed. Hij moet een keer vallen en inderdaad na een minuut of twintig schiet Carlijn de bal onhoudbaar in het dak van het doel.

Ik heb vertrouwen in een goede afloop, maar ook de dames van Hertha laten zich gelden en komen een paar keer bijna tot scoren. Het blijft 1-0  en in de rust gaan we voor de verandering even naar de kleedkamer. Ik heb niet veel op te merken op het spel van onze meiden. Proberen beter met de kansen om te gaan en vooral niet verslappen is eigenlijk het enige dat ik heb toe te voegen. Beloon jezelf met een overwinning geef ik nog mee.

De tweede helft is echter één groot drama. Ik waan mijzelf veertig minuten lang een paar jaar terug in de tijd. Ik dacht dat we dit achter ons hadden gelaten. De dames gooien er met de spreekwoordelijke pet naar. Met zijn allen lachen om een ongelukkige handsbal waar een penalty en doelpunt op volgen. Lachen om iemand die op haar kont valt en vervolgens rustig in het eigen strafschop gebied  blijft zitten. De dames uit Vinkeveen maken dankbaar gebruik van het ongemotiveerde en ongeïnspireerde gedrag van onze meiden en schieten er drie in. Ultieme pogingen om de stand nog recht te breien stuiten op de in de tweede helft niet te passeren keeper van Hertha.

De autorit van vijf minuten naar huis lijkt wel een uur te duren en wordt overheerst door stilte. Mijn medepassagier is bloedfanatiek en staart uit het zijraam. Ik ken haar goed genoeg om te weten dat zwijgen en een hand op haar schouder nu het beste is. Op de oprit thuis komen de frustraties en zelfs een traan eruit. Frustraties over te laat komende teamspelers op zowel wedstrijd als trainingsdagen, gebrek aan inzet en beleving op trainingen en nu ook in deze wedstrijd. Zelfs het woord stoppen valt, maar dat is de emotie.

Een in de steek gelaten gevoel overheerst. Ik kan niet anders dan haar gelijk geven, ze heeft wel een punt. Het team heeft echter niet haar, maar vooral zichzelf vandaag in de steek gelaten. Eenmaal thuis volgen we het laatste nieuws over de belachelijke aanslagen in Parijs…….., er zijn belangrijker zaken.

Tot zover tot volgende week,