MC1 krijgt het niet kado!
Nederhorst was over het algemeen een kop groter en schuwde niet om ieder duel hard aan te gaan. De 0-1 was echter voor ons, via een steekballetje van Jenna op Laura, die de bal in een rechte streep het doel in knalde. De druk van Nederhorst werd opgeschroefd. Ook Helen zou vandaag hard aan de bak moeten en kon door middel van haar benen uit te schuiven prachtig een bal voor het doel langs weg laten glijden. Een snelle uitbraak van Nederhorst, middels een zware 1 op 1 sprint zorgde echter alsnog voor een tegendoelpunt 1-1. Dit zou zowel fysiek als mentaal (bleek later) een zware pot worden. Onze meiden bleven hun eigen spel spelen en daar profiteerde Tessa mooi van door de 1-2 binnen te halen.
Al kijkend naar de wedstrijd, het wisselen van de vlagsters, denk ik na over een passende titel voor mijn verslag. Termen als “Wie houdt het hoofd het langst koel?” of “Potje touwtrekken?” schieten mij door het hoofd. Na wederom een mooie redding op de lijn door Helen (zittende, graaiend en dus niet doeltreffend) laat Nederhorst zien wat zij in huis hebben. De 2-2 kan na een volgende snelle uitbraak dan ook niet uitblijven. De keepster van de tegenpartij raapt dan per ongeluk nog een terugspeelbal op waaruit een vrije trap binnen de 16 meter ontstaat maar helaas poeiert Hannah hem net over het doel.
In de rust houdt de technische staf een goede peptalk. De snelle nr. 9 van Nederhorst moet goed in de gaten gehouden worden en mag niet meer aan de bal komen. Dewi werd na rust in de spits gezet, zakte naar het middenveld om te eindigen in de achterhoede, alwaar zij hard nodig was. Na een uitbraak van Nederhorst waarbij onze meiden gelukkig goed weg komen voel ik een soort spanning langs de kant. Deze wedstrijd wordt op het scherpst van de snede gespeeld, het wordt zo gezegd billenknijpen.
Coach Debbie wordt door de scheidsrechter aangesproken en ik krijg aan de overkant niet goed mee waarom. Later zou blijken dat zij ietsjes te ver uit haar vak was gekomen, alwaar de coach en begeleiding van de tegenstander langs de hele achterlijn van onze meiden lopen en hen op de zenuwen werken door het geven van aanwijzingen en nogal vervelend taalgebruik.
Breukelen herpakt zich goed en uit een vrije trap van Keshia scoort Tessa de 2-3. Vrouwen en kinderen eerst denk ik nu aan de kant, want hoe gaat de tegenstander hier weer op reageren? En kunnen we er nu misschien spreekwoordelijk “overheen”? En ja, dat kan. Een mooie dieptepass van Bo op Hanna zorgde ervoor, dat laatstgenoemde, op haar doel af kon gaan om de 2-4 binnen te tikken. Dat je een overwinningsstemming in moet houden tot het laatste fluitsignaal, dat blijft een feit. Nederhorst geeft zich namelijk niet zo snel gewonnen.
In een hectische slotfase was Chris de enige die zijn hoofd koel hield. Na toch nog een doelpunt voor Nederhorst (3-4) hoor ik langs de kant met bewondering aan, dat deze dames pas sinds het voorjaar april als team zijn begonnen (wel of niet met voetbalervaring en gemiddeld een jaartje ouder, dat maar eventjes daar gelaten). Deze bewondering verdwijnt al snel, wanneer ik hoor wat er zich allemaal langs de lijn aan de overkant bij de dug-outs heeft afgespeeld tijdens de tweede helft. Jammer dat de mentaliteit van de coach van Nederhorst te wensen over liet, door één van onze meiden uit te schelden. En inderdaad zo blijkt “we zijn (nog) niet gewend om te verliezen!” al wat hij ons tijdens de wedstrijd toesnauwde.
