Positief ...

Het nadeel van het vooruitzicht op een eventueel kampioenschap is volgens mij dat wij als leiding elke week wat fanatieker worden en het kampioenschap ook daadwerkelijk over de streep willen trekken (en als het moet schreeuwen). Maar … de meiden moeten het doen.

Wat is in dat geval wijsheid? Ik weet het soms niet. Zo ook afgelopen zaterdag. Door omstandigheden rijd ik vijf minuten na het begin van de wedstrijd het parkeerterrein van ’t Gooi op. De dames van ’t Gooi MC2 staan vrij onderin dus mogen zij voor niet al te veel problemen zorgen. Staan we al voor? vraag ik. Het blijkt nog van niet, en deze zonnige zaterdagmiddag zal heel anders verlopen dan ik verwacht had. Geen sprankelend voetbal met veel doelpunten (van ons wel te verstaan), maar een middag van kleine discussies met de meiden, en verbaal geweld van de leiding van de tegenpartij, tegen ons maar ook tegen de eigen scheidsrechter. Bij het asociale af. Het laatste deert mij niet. Het eerste wel, daar moet en wil ik wel iets mee.

Er moet positiever gecoacht worden, vinden de reserves en ook in de rust krijgen we deze klacht te horen. Als jullie slecht en schijnbaar ongeïnteresseerd lopen te voetballen, mogen we daar toch wel iets over zeggen? probeer ik nog. Ja, maar dat kan ook anders, je kunt ook zeggen, “goed gedaan, jammer, volgende keer beter”. Ja, dat kan ook, denk ik bij mijzelf, maar of ik het kan? Ik leg mijzelf op er het weekend nog eens over na te denken. Uiteindelijk winnen onze meiden wel gewoon simpel met 0-2 . Had veel meer moeten zijn. Vele kansen en zelfs een penalty gemist.

Zie je, het is moeilijk positief coachen. Wel gewoon twee punten, terwijl drie van onze dames de avond ervoor nog een prachtige tijd hadden neergezet op de 5 km tijdens de jaarlijkse Unicefloop. Prachtige tijden van Sophie, Denise en Lara (hoop dat ik er geen vergeet). De tijd van Martien op de 10 km mocht er trouwens ook zijn. Zie je, ik kan het wel. In de auto naar Tienhoven, mijn team speelt thuis, evalueert mijn dochter de wedstrijd nog even: “Pap, ik weet niet zo goed hoe ik het moet zeggen, maar we speelden vandaag als een stelletje bejaarden.” Ik ben het met haar eens. Daar ga ik weer. Zondag geen tijd voor een verslag, Nikki wilde voor haar verjaardag naar de theatervoorstelling Anne. Indrukwekkend en een aanrader trouwens. Maandagavond eerst eens ge-Googled naar “positief coachen”. Daar wordt genoeg zin maar ook onzin over geschreven. Onderstaande anekdote vond ik wel treffend, ik ga proberen er iets mee te doen.

Een jongedame maakte een voettocht door de bergen. “Wat is het hier móói!” riep zij en hoorde uit de bergen een verre stem: “… hier móói!” Dit verschijnsel had zij nog nooit gehoord. Wie riep haar hier wat toe? Gelukkig ontmoette zij een wijze schaapherder en vroeg hem wie die vreemde stem was.

“Luister eens: ‘Dòmoor!’” riep hij en kreeg: “Dòmoor! terug. _ “Het kan ook anders, hoor maar!” ‘Goed zo!’” en kreeg: “Goed zo! terug”. Deze bergen zijn de spiegel van het menselijk leven. Wat je tegen de bergen roept, krijg je van de bergen terug. Wat is uw beroep?", vroeg de schaapherder.

“Ik wil sportcoach worden”, zei de jongedame.

“Dan heeft u vandaag een goede les gehad,” zei de schaapherder “want wat u straks tegen uw spelers zegt … krijgt u als echo van hen terug!”

Tot zover, tot volgende week, Albert den Ouden