FC Breukelen MC1 geeft lesje in sportiviteit
Zaterdag 12 april, mooier voetbalweer dan dit kun je je niet voorstellen. Helaas, door de kleine poule en het gedoe rondom DHSC (dat overigens naar ik gehoord heb hun leven hebben gebeterd) is de D5M deze week weer vrij. Ook volgende week, Paasweekend en de week erop, Koningsdag wordt er niet gevoetbald, jammer. Voor mij betekent niet voetballen van de D5M echter geen vrije zaterdag aangezien Nikki meestal het doel van MC1 verdedigt.
Met de benen nog stijf van de Unicef-loop begeven we ons naar het zonovergoten veld waar de wedstrijd tegen de ongeslagen kampioen FC Hilversum MC1 op het programma staat. (Fantastisch evenement trouwens, die Unicef-loop. Daar mag Breukelen terecht trots op zijn.) Rustig langs de lijn genieten in het zonnetje is er echter niet bij. Er is altijd wel een taak, Alfred als leider alleen heeft zijn handen vol met het coach en wisselbeleid, wat niet meevalt met vijf wissels. Martien besluit zich er vandaag niet mee te bemoeien wat hem volgens mij best zwaar valt. Manfred, een trouwens niet-onverdienstelijke oud-voetballer van mijn cluppie en ik besluiten beiden een helft te vlaggen.
FC Hilversum MC1, alles nog gewonnen met grote cijfers, stevige dames die - als ik de verhalen over de uitwedstrijd mag geloven - van een fysiek stevig potje voetballen houden. Het blijkt een wedstrijd te worden waar alles in zit. Alles wat voetbal mooi en leuk maakt, maar ook de minder leuke kanten. Het begint eigenlijk al vóór de wedstrijd bij de controle van de passen. Een speelster van Hilversum blijkt een (reeds half jaar) verlopen pas te hebben en zij mag, na de nodige discussie tussen de scheidsrechter en de leiding, niet meedoen. De toon is gezet.
Vanaf het eerste fluitsignaal laten de meiden uit Breukelen zien vandaag het kaas niet van het spreekwoordelijke brood te laten eten door de robuuste ‘rugby’ers’ uit Hilversum. De dames lijken totaal geen last te hebben van de vijfkilometerloop van de avond ervoor. Een flink aantal heb ik in de uitslagenlijst gezien met daarbij best snelle tijden. Er word hard gewerkt en na een mooie aanval opgezet door (beep, beep) Carlijn, vanaf de achterlijn teruggelegd door Marisel, weet Britt mooi de 1-0 binnen te tikken. De dames uit Hilversum laten het hier echter niet bij zitten en weten redelijk snel de stand gelijk te trekken. Na een mooie uitval van andere RoadRunner Lara wordt het 2-1. Dit zijn de meiden uit Hilversum niet gewend en onder aanvoering van de fanatieke leider zetten zij vooral fysiek een tandje bij. Dit geweld resulteert in twee tegendoelpunten. Het lijkt erop dat de ongeslagen status ook deze week niet wordt doorbroken.
Onze dames blijven vechten en het blijft spannend. De grensrechter van de tegenpartij zit duidelijk niet op een lijn met onze goed leidende scheidsrechter en mag de wedstrijd vanachter de hekken verder volgen. Ik loop de tweede helft voor de dug-out van de tegenstander te vlaggen en ben blij dat de leider, het vlaggen van zijn weggestuurde collega overneemt. Ik ben van mening dat zijn manier van motiveren van meisjes van deze leeftijd en trouwens elke leeftijd anders kan (moet). Ook de op de tribune in het zonnetje ‘genietende’ moeders uit Hilversum hebben aan hun uitlatingen te horen van de teksten op blauwe spandoeken maar weinig begrepen. Ik loop een half uur lang met kromme tenen in mijn schoenen om überhaupt niet op hen te reageren. Des te groter is de vreugde als Carlijn met het enige juiste antwoord op het onsportieve gedrag van de tegenstander komt, de gelijkmaker. Het eerste puntenverlies van de koploper tegen de meiden uit Breukelen, klasse gedaan. Tot zover, tot over een paar weken.
Namens de T.S.D5M,
Albert den Ouden