D5M op koers naar winterkampioenschap

Waar tot afgelopen zaterdag de sensationele winst van Ajax op FC Barcelona nog het gesprek van de dag was, staat deze wedstrijd vanaf zaterdag op de tweede plaats. Lees het bloedstollende verhaal van een voetbalthriller op hoog niveau. Zaterdag de 30ste was het zover, al weken keken we naar deze dag uit. Na de wedstrijd bij DHSC was er nog een lastig te nemen hindernis op weg naar de koppositie. De jongens van Kockengen, nog zonder puntverlies en elke week winnend met grote cijfers.

De ouders en de leiders waren vooraf misschien nog wel nerveuzer dan onze meiden zelf. De voortekenen waren echter goed, lekker weer, een kunstgrasveld, waar onze meiden beter tot hun recht komen dan op gras, en iedereen zag er fit en uitgeslapen uit. Een pak van mijn hart, want vrijdagavond reed ik rond tien uur langs De Regenboog waar een disco aan de gang was. Als daar maar geen meiden van ons bij lopen dacht ik nog.

Na een goede warming up en een dito voorbespreking waren de meiden er klaar voor. Tot in de tenen gemotiveerd, mede door opmerkingen van de tegenstander als “die chickies pakken we wel even” trapten we af. Met het bekende verzorgde spel wat de meiden kunnen spelen, waren we - ondanks mijn gekleurde bril - vanaf het begin de betere partij wat resulteerde in een paar mooie kansen die helaas onbenut bleven. Maar ook Kockengen kreeg kansen en zoals zo vaak in het voetbal: als je ze zelf niet maakt, krijg je hem tegen.

Zo gingen we de rust in met een 0-1 achterstand. Nu vooral geen paniek, onze kans komt nog wel. Martien hamerde nog even op het in stand houden van het middenveld, daar was volgens hem de winst te behalen. De meiden knikten en begrepen het volgens mij ook echt, want de tweede helft startten we weer met prima combinatie voetbal en weer kwamen de kansen. Hij wilde er echter niet in en je zag wat moedeloosheid in het team sluipen, vooral toen Kockengen de 0-2 binnenschoot achter een overigens zeer sterk keepende Helen. Dit kon toch niet waar zijn?

Wat er daar na gebeurde, weet ik niet. Het in groten getale langs de lijn samengestroomde publiek ging erachter staan en de dames rechtten hun rug voor de laatste twintig minuten. Wat nou “chickies”? Niks verliezen! Onder aanmoediging van een op een bank springende opa, een met twee krukken juichende moeder, vele vriendinnen van de MC1, enthousiaste familie en de fanatieke leiders zetten de meiden de bezoekers uit de polder onder druk. Dit resulteerde al snel in de terechte 1-2. Je zag de meiden nog meer opleven en het vertrouwen werd nog groter. Natuurlijk zijn ze te pakken.

Direct na de aftrap vlogen de meiden er weer op, de jongens wisten niet wat hen overkwam. Stuk voor stuk vochten de meiden voor elke meter, kansen over en weer, uiteindelijk de 2-2, nu doordrukken. Met nog een minuut of vijf op de klok alles op alles, een gelijkspel zou al een zeer goed resultaat zijn, maar we hadden er niets aan. De dames waren nu duidelijk de bovenliggende partij. De vraag was niet of, maar wanneer we de winnende zouden maken.

Uiteindelijk was het Tessa die in de laatste minuut de winnende binnenprikte. De meiden rolden over elkaar heen van vreugde en opluchting en Chris en ik vierden ons eigen feestje. Waarom wij nu juist elkaar in de armen vliegen, terwijl we twee aantrekkelijke leiders van het andere geslacht hebben, is mij onduidelijk. Kort na de aftrap volgde het eindsignaal en kwam de spanning bij de meiden eruit. Deze wedstrijd had alles in zich van een echte topper. Strijd, passie, af en toe mooi en soms minder mooi voetbal, een gemiste strafschop, een mooi scoreverloop, vreugde over het resultaat, terecht verdriet vanwege te weinig gekregen speelminuten en hier en daar pijntjes.

Vanuit onze (Debbie, Annemieke, Martien, Chris en Albert) kant maar één ding: meiden, petje af en een diepe buiging voor jullie inzet en vertoonde spel. Nu zaterdag aanstaande bij JSV Nieuwegein het hoofd erbij houden en dan is de klus geklaard. Tot zover, tot volgende week.

Namens de T.S.D5M,

Albert den Ouden