JO11-2 bindt ook SCH '44 aan de zegekar

Man man man, was het fijn om zaterdag in Harmelen langs de lijn te staan bij de eerste competitie wedstrijd van de JO11-2. Er was zon, een mooie kunstgrasmat, zin bij de spelers en begeleiding, een scheidsrechter, limo in de rust en vooral: een team dat voor en met elkaar wilde voetballen.

Na de eerste openingsschermutselingen bleek al snel dat wij de bovenliggende partij waren. Het was dat de keeper nog niet echt op de proef werd gesteld, anders hadden we al na een paar minuten het krachtsverschil op het scorebord kunnen brengen. Want wat werd er lekker gebald. Ik zag driehoekjes, hoorde coachende woorden tegen elkaar en scherpte. Natuurlijk nog niet 2 keer 25 minuten lang, maar elke week zien we weer stappen in de goede richting.

In de tiende minuut mocht Pom de score openen. Hij zocht en vond de ruimte op links, controleerde de bal beheerst, kapte de keeper uit en schoof met links de bal in het lege doel. De verdediger die nog wat wilde redden kwam te laat.

Bracht SCH ’44 JO11-3 daar dan nog wat tegenin? Nauwelijks. Al waagde de lange spits nog wel een dappere poging. Siem (broer van Pom) had net langs de lijn verkondigd dat die lange spits wel een hard schot moest hebben of hij liet het zien. Een ziedend schot verliet zijn pantoffel, maar meer dan een schampschot langs de buitenkant van de paal bleek het niet te zijn.

Schampschoten? Dat kunnen wij ook dacht Pom vlak daarna. Uit een schier onmogelijke hoek wist hij de lat te schampen.

In de eerste helft kregen we diverse hoekschoppen van links te nemen. De al eerder genoemde keeper kon ze allemaal redelijk eenvoudig bij de eerste paal neutraliseren. Bij een poging vanaf de andere kant was het een ander verhaal. Sytse moest eerst even het publiek dat langs de achterlijn stond wegwuiven en de eerste corner leverde niet meer op dan een tweede. Maar die tweede ging lekker. Bij de tweede paal plofde de bal tegen de touwen. 0-2, 17 minuten gespeeld.

En we gingen door. Alsof het de oefening betrof die we op de training deden afgelopen woensdag gaf Ruben een lange pass op Pom. Door de lucht en precies op maat. Justus trok naar buiten en nam daarbij een verdediger mee. Pom kon dus a la Younes naar binnen trekken en de bal met rechts in de korte hoek plaatsen. Zo werd het in de twintigste minuut 0-3.

Even rusten, limo drinken, paar aanwijzigingen ontvangen en weer gaan. Ter motivatie van zijn team zei de coach van de tegenstander dat het weer 0-0 stond. Van die gedachte konden ze niet lang genieten. Want wij vlogen uit de startblokken en maakte de ultieme teamgoal. We krijgen op links een ingooi te nemen. Melle en Ruben (ik weet echt niet meer wie de pass gaf) namen deze taak op zich. In het centrum staat Justus vrij. Hij neemt aan, ziet Lucas vrij staan, speelt gelijk door en dan is het voor Lucas appeltje eitje om de bal in het doel te schuiven. 0-4.

We controleerden de wedstrijd en stuitten af en toe op de keeper. Heel sporadisch kwamen de SCH’ ers in de buurt van Reno. Maar meestal wist de verdediging onder leiding van Raf de bal al veel eerder te heroveren.

En dan kon het snel gaan. In de tiende minuut heeft Sytse de bal op links. Speelt de bal langs de lijn naar Lucas die nog een stukje te gaan heeft naar het doel. Maar Lucas zet zich op volle snelheid, neemt de bal mee en laat de verdediging kansloos. Alleen de keeper was nog even een sta in de weg. Hij redt knap, maar de rebound valt voor Lucas’ voeten. Enig idee wat hij daarmee doet? Natuurlijk, scoren voor de 0-5.

En als de kopjes na de 0-4 al niet waren gaan hangen, dan was het nu helemaal het geval. Dus na twee minuten weer een goal. Dit keer weet ik wel zeker dat aanvoerder Melle de diepte zoekt, de bal op Pom voorzet die eenvoudig kan intikken. 0-6.

De 0-7 (14e minuut) was een eigen goal na een strakke voorzet van rechts van de voet van Justus. We roken nog meer kansen. Raf werd meegestuurd in de aanval om te kijken of ook hij aan de lijst van doelpuntenmakers kon worden toegevoegd. En waar we vorig jaar zagen dat Raf dan snel weer naar achter liep, bleef hij nu staan. De goal kwam niet van zijn voet of hoofd, maar van de voet van Lucas. Strakke pass van Pom, strakke goal van Lucas. (15e minuut).

Even leek het dat we voor de tien zouden gaan. Maar eigenlijk was het zo al mooi. Nog 1 keer wisten we de keeper te verschalken. Pom schoot van dichtbij op de paal, de nu meegelopen Sytse was attent en van heel dichtbij maakte hij de 0-9. Waarmee we een goede start in de beker gewoon voortzetten in de competitie. Zaterdag gaan we kijken waar we staan als we thuis mogen aantreden tegen vv Maarssen. De hoofdtrainer van die club stond net al te beven bij de training….