Om te winnen moet je scoren...

Zaterdagavond, half zeven, net terug uit Spakenburg, daarover straks meer. De dag begint met de wedstrijd van onze meiden tegen de dames van Hertha uit Vinkeveen. Deze week is er maandag slecht, (van horen zeggen) maar woensdag, (zelf gezien) serieus en goed getraind. Vandaag maar eens zien wat het gaat worden. Alle dames zijn aanwezig en fit en zij willen de 3-1 nederlaag tegen deze dames, in de herfsteditie vandaag rechtzetten. De juiste mentaliteit is er dus. De meiden willen graag positief gecoacht worden. Ik doe mijn best en ga dit ook in dit stukje proberen. Vandaag is Joop ondanks zijn overigens onterechte twijfel over zijn capaciteiten bereid de grensrechters vlag op te pakken. Bedankt, het ging prima.

De dames gaan goed van start en het spel speelt zich voornamelijk af op de helft van de tegenstander. Slechts spaarzaam komen de in fel roze shirts gestoken dames uit Vinkeveen op onze helft. Het word een beetje eentonig verhaal maar ook deze wedstrijd weten we de kansen maar weer niet af te maken. Ik overdrijf echt niet als ik zeg dat we al in de eerste helft met drie of vier nul voor hadden moeten staan. Met heel aardig voetbal creëerden onze meiden kansen en stonden zowel Lara als Carlijn meerdere malen alleen voor de keeper, maar telkens weer vergeten zij de bal er simpel langs te schuiven maar schieten tegen de keeper aan. Ook Ashley, spelend net achter de spitsen krijgt een paar mooie mogelijkheden, maar weet deze niet te verzilveren.

Je kunt er dan ook op wachten dat uit een spaarzame tegenstoot we op achterstand komen. Volkomen onnodig en onterecht. Ik probeer positief te coachen en bij elke gemiste kans volgt er: Mooie aanval meiden, Jammer, Volgend keer beter. Bij de goal tegen ben ik misschien onterecht kritisch op de verdediging, tenslotte hadden we al ruim voor moeten staan.

De tweede helft gaat het spel meer gelijk op maar krijgen we nog een paar “dotten” van kansen. Het is echter weer de tegenstander die veel efficiënter met hun enkele kansjes omspringt 2-0. Als Lara weer eens alleen op de keeper afgaat beloof ik Annet mijn schoen op te eten als deze er ook weer niet in gaat. Ik kan jullie vertellen, hij ligt zwaar op de maag. Uiteindelijk wordt het na weer een goede aanval toch nog 2-1, al is daar een verdediger van Hertha voor nodig die de voorzet verkeerd raakt en de keeper wel weet te passeren. Op zich helemaal geen slechte wedstrijd van onze dames, we vergaten alleen even te winnen.

Na de wedstrijd snel in de auto,want ik heb nog een bekerwedstrijd in Spakenburg tegen de vogels. Onderweg volgt nog een pittig gesprek met een teleurgestelde keeper, teleurgesteld, niet in de verloren wedstrijd maar in het feit dat ondanks de niet onaardige wedstrijd niet iedereen met hetzelfde doel naar de training of wedstrijd lijkt te komen en er voor 100% voor wil gaan. In de 40 kilometer die onze reis nog rest probeer ik uit te leggen dat bij een teamsport niet altijd iedereen een zelfde beleving heeft en dat je hier als team met elkaar aan moet werken en elkaar daarover ook mag aanspreken. Uiteraard op een juiste manier. Ze snapt het, maar heeft moeite er mee om te gaan, en dat snap ik dan weer.

Maar juist op tijd komen we in Spakenburg aan, een prachtig hoofdveld, maar wij spelen ergens achteraf zowat in het IJsselmeer. Nikki ziet in de volgende anderhalf uur dat het altijd nog erger kan, want we krijgen een verschrikkelijk pak slaag. Schrik niet, 16-3 en toch heb ik nog plezier in het spelletje want we gaan er met zijn allen voor. Ons bekeravontuur zit er nu echt op.

Volgende week FC Breukelen MB1 thuis tegen TOV maken we de kansen voor de verandering gewoon af.

Tot zover, tot volgende week,