F3 - F4, de andere kant van het verhaal
Vergeet klassiekers als NEC - Vitesse of Ajax - Feyenoord. Die clubs komen niet eens uit dezelfde stad. Vergeet ook Manchester United - Manchester City. Dit weekend speelde Barcelona en Espanyol hun derby tegen elkaar. Niet belangrijk dat Barcelona met 0-2 won. Ze delen dezelfde stad, maar verder niks. Internationale tegen AC Milan of Lazio tegen AS Roma? Hetzelfde stadion, ik geef toe, het begint erop te lijken. Maar de nieuwe klassieker onder de derby’s is echt FC Breukelen F3 tegen FC Breukelen F4. Ga maar na: dezelfde plaats, hetzelfde complex, dezelfde club. En tot vorig jaar zelfs dezelfde technische staf.
We wisten natuurlijk dat de F3 lijstaanvoerder was geworden vorig weekend. En dat wij niet meer laatste staan, maar nog wel wat punten achter lopen. Maar kansloos, dat voelt de F4 zich nooit. De spelers en technische staf waren getergd door de laconieke houding van assistent-trainer Jean-Paul Paumen. Die dacht woensdag de training wel in zijn gewone burgerkloffie te kunnen geven. Onderschatting? Minachting? Het werkte als een rode lap op een stier.
Zaterdag zat de focus er nog steeds goed in. Iedereen was vroeg naar bed gegaan en Hidde was weer helemaal hersteld van zijn mysterieuze ziekte. Hij begon op doel en ik weet niet wat er in de VSM-medicatie zat die zijn vader hem had gegeven, maar hij keepte alsof zijn leven ervan afhing. Redding na redding op afstandsschoten, bij corners, lage ballen of juist door de lucht, twintig minuten hield hij zijn doel schoon. Een bal van Stan die hij onder het lichaam door zag gaan, wist hij op de lijn toch nog onder controle te brengen.
Uiteraard deed hij dit niet alleen. Iedereen van het team legde zijn ziel en zaligheid in de wedstrijd. Ik heb Roy nog nooit zoveel ballen zien afpakken. Sytse kopte de bal weg bij een hooggenomen corner. Raf buffelde weer als vanouds en aanvoerder Melle dreef het wapen van de F3 Stan steeds naar de zijkant zodat hij niet op doel kon schieten. We speelden met dubbele mandekking en lieten we ons niet verleiden om het centrum open te laten. Tegen Victoria thuis wisten zij steeds onze laatste man naar de zijkant te lokken zodat één breedtepass genoeg was om de spits vrij voor de goal te zetten. Daar hebben we van geleerd.
OK, de F3 was gevaarlijk, maar wij zetten er echt wel een paar aardige aanvallen tegenover. Kyan moest een keer een perfecte sliding op de bal maken om het gevaar te neutraliseren. En op een hard schot van Koen redde Lieuwe knap. Las u in het andere verslag niet iets over een doelpunt in de eerste helft? Ja, in de blessuretijd viel-ie dan toch. Robin stond diep en was heel even vrijgelaten. Zijn neusje voor de goal werkte en de bal was onhoudbaar. Zelfs voor Hidde.
De tweede helft startten we met Melle op doel, Sacha samen met Raf in het centrum en Milan in de punt van de aanval. Was de keeperswissel een verzwakking? Zeker niet. Melle redde net zo knap, had hulp van de paal en van zijn hele team. Toch moest hij vissen. Na een corner van de linkerkant pakte Max de afvallende bal knap op en schoot deze met een goed geplaatst schot in de korte kruising. Elke keeper is kansloos op zo’n bal.
We gingen op zoek naar de aansluiting. Mooie aanvallen, zoals bijvoorbeeld die kap van Sytse, waarna hij spits Milan vrij voor het doel zette, golfden over het kletsnatte veld. Koen schoot op doel terwijl Milan helemaal vrijstond. We wilden zo graag. En de goal was verdiend geweest. Maar Abe had de wonderhandschoenen van Lieuwe aan en bleef steeds goed kijken.
En hoe gaat het dan: de goal viel aan de andere kant. Ik stond er met de neus bovenop, dus ik kan met honderd procent zekerheid zeggen dat het Robin was die het laatste tikje gaf. Het was zelfs een gevaarlijke actie waarbij de noppen van zijn schoen angstvallig dicht bij het gezicht van Melle kwamen. Maar het mocht van de verder uitstekend leidende referee (mooi woord is dat toch uit de Frits-van-Turenhout-tijd).
Het slotoffensief van de laatste vijf minuten was voor de F4. Dieptepass Koen op Milan. Deze rent vogeltjesvrij op Abe af. Tot twee keer toe pareerde hij echter het schot van Milan. Het was ons niet gegund. Nog een actie, dit keer van Floris en Sacha. Nog een keer, Sytse schoot net te gehaast naast. De kansen waren er. De goal bleef uit. Het was een fantastische wedstrijd waardoor je vergat dat het behoorlijk regende. Alles zat erin. Gerard zei het al mooi: “Wat een genot om naar deze wedstrijd te kijken. Het was spannend, het was sportief, het was vol inzet en het was duidelijk dat beide ploegen wilden winnen.”
Zaterdag tegen Victoria, de directe concurrent van de F3, gaan wij onze sportieve plicht doen. En een beetje hopen dat hun rappe behendige spits Mark op vakantie is.