Sport is beleving. Hoe die beleving wordt ingevuld is afhankelijk van vele factoren en een ieder beleeft het op zijn of haar eigen wijze. Soms is het lastig om hier als leiding van een meidenteam op een goede manier mee om te gaan. Zowel de MC1 als de MC2 staan aan kop, je wilt graag dat dit zo blijft en dan is elke wedstrijd een soort finale. Een ieder gaat hier op zijn of haar eigen manier mee om. Zo ook deze zaterdag. De MC2 thuis tegen SDO in punten gelijk maar met een iets minder doelsaldo.
Het is nog droog, maar wel erg fris op deze vroege morgen. Chris heeft dienst in zijn praktijk en zal de wedstrijd via Whatsapp moeten volgen. Martien heeft geen magneetbord nodig en heeft de opstelling inclusief vier wissels en waar en wanneer deze in te zetten feilloos in zijn hoofd zitten. Aangezien hij zelf ook de eerste helft vlagt, deelt hij deze kennis met Debbie en mij en mogen wij het regelen. De tegenstander oogt net als afgelopen week fysiek sterker, maar met de voetballende kwaliteit van onze meiden moet het mogelijk zijn de drie punten in Breukelen te houden.
Vanaf het eerste fluitsignaal is het spannend, de meiden werken hard, maar hebben het moeilijk tegen deze stugge tegenstander. Er is strijd en beleving maar ondanks een aantal goede mogelijkheden is het toch SDO dat met een afstandschot Helen weet te passeren. Onze meiden blijven echter hard werken en er volgen wederom een paar mooie kansen waaruit Jenna de gelijkmaker weet te maken. Het spel golft op neer en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat (ondanks mijn ietwat gekleurde bril) wanneer deze wedstrijd een winnaar verdiende, onze meiden dat hadden moeten zijn. Een prachtige halve volley van Donja onderkant lat en een uitgespeelde kans voor Carlijn geven mij het recht op deze conclusie. Het loopt echter anders. Uit een van de spaarzame aanvallen weet de overigens prima spits van SDO de overwinning naar zich toe te trekken. De teleurstelling bij de meiden is groot, tot hier en daar een enkele traan aan toe, maar gelukkig hebben wij Debbie. Prima wedstrijd en instelling meiden, uit pakken jullie ze.
Veel tijd om te treuren was er voor een aantal meiden niet. Even in de kantine een tosti ham/kaas of toch zonder ham eten en wat drinken en dan naar Blaricum met de MC1. Ondanks of dankzij het appverkeer op vrijdagavond zijn er voldoende auto’s en zelfs Mariselle kan als supporter meerijden. Inmiddels is het lekker gaan regenen en het is koud. De klok een uur vooruit zetten maakt het duidelijk nog geen zomer. Het is aan de late kant als we bij BVV’31 aankomen. De tegenstanders met één punt en 29 tegengoals lopen al warm. Onze meiden doen het ondanks het late arriveren rustig aan en komen een paar minuten voor aanvang uit de warme kleedkamer. Warmlopen schiet er bij in en de ballen blijven in de tas. Na het handen schudden gaan we van start.
Over de eerste helft kunnen we kort zijn, Ashley scoort de 0-1 maar verder slaat het nergens op wat de meiden laten zien tegen deze zeer matige tegenstander. Langs de lijn lopen Martien en ik ons te verbijten over het vertoonde spel, maar vooral de houding van de meiden. In de rust aangeven wat er fout gaat weinig zin. Jullie voetballen zoals jullie twee jaar geleden zijn begonnen is de enige zin die Martien nodig heeft. Nu kijken of het kwartje is gevallen, maar helaas. Er is een tegendoelpunt voor nodig om de meiden echt wakker te schudden. Daarna wordt het spel iets beter en de meiden laten af en toe zien de bal ook bij een speelster met de zelfde kleur shirt te kunnen krijgen. Wanneer dit gebeurt valt ook meteen de zwakte van de tegenstander op en uiteindelijk stappen onze meiden na doelpunten van Donja 2x, Jenna 2x en Lara en Sophie beiden 1x met een 1-7 eindstand van het veld. Uiteindelijk de drie punten mee naar Breukelen, maar om van NVC te winnen zal het toch (iets) beter moeten. Inmiddels zijn we tot op het bot koud en nat. Onze vaste grensrechter niet, die had er na zijn natte pak van vorige week iets op verzonnen.
