Getergde D3 speelt gelijk

Het was maar goed dat we met Marco een ervaren scheidsrechter hadden afgelopen zaterdag. Een wedstrijd die voorbeeldig begon, eindigde namelijk wat wrevelig. Met een wrevelig gelijkspel als eindresultaat. De wedstrijd begint prima en speelt zich volledig af op de helft van het Utrechtse Magreb'90.

We spelen goed samen, zijn allemaal gevaarlijk en na vijftien minuten is het al 2-0 dankzij een intikker van Nick en een subtiele hoge bal van Mart. Eigenlijk maken we maar één fout: we verzuimen er 4-0 van te maken. Met maar één serieuze aanval in de eerste helft is Magreb behoorlijk efficiënt, zodat we met 2-1 gaan rusten.

In de tweede helft laat Jan een knap stukje wisselwerk zien en kopt de vers ingebrachte Nick 3-1 binnen. Daarop volgt al snel de tweede tegenaanval van de wedstrijd en is het 3-2. In het laatste kwartier trekt Magreb de trukendoos open. Niet voetballend, maar verbaal en fysiek. En wij gaan erin mee. Zodat we drukker zijn met de tegenstander dan met voetballen. Met het onvermijdelijke gevolg: de gelijkmaker van Magreb, tevens de eindstand.

Twee punten verloren maar een belangrijke les gewonnen: een provocatie is geen uitnodiging om te reageren, maar de ultieme aanmoediging om door te blijven voetballen. Of in gewone taal voor in de kleedkamer: “Als de tegenstander gaat zeuren, hebben ze eigenlijk al verleuren”.

Stijlvolle hoekschop van Joost Masteling.