Breukelen - Almere - Breukelen - Almere - Breukelen ... 164 km

Nu ik weet dat ik een vaste groep lezers bedien die de zondagmorgen steevast beginnen met een bezoek aan de website en het lezen van het verslag van de MC1 en - wanneer mogelijk - de MD1, voel ik toch een lichte druk. Ik ervaar nu een heel klein beetje hoe een echte columnist zich moet voelen, elke week of erger, elke dag iets aardigs op papier te krijgen. De vroege vogels van de zondagmorgen stel ik deze week teleur. Het is inmiddels zondagavond als ik achter de laptop kruip. De zaterdagavond was deze week voor mijn andere, niet-voetballende, maar dansende dochter. In een volle Stinzenhal genoten van een wervelende show van dans, licht en muziek, verzorgt door Terpsichore.

Dubbel genieten dus deze zaterdag, want ’s middags stond de wedstrijd tussen de dames van FC Almere MC1 en FC Breukelen MC 1 op het programma. Vijf minuten voor aanvang rijd ik het parkeerterrein van sportpark De Marken op (voor de eerste keer). Vanwege werk rechtstreeks gegaan en vanuit de auto zie ik onze meiden allemaal keurig in zwarte sweaters warmlopen. Eenmaal op het veld krijg ik het kladblok van Charmaine met de opstelling. “Jij mag het vandaag doen”, zegt zij, ik ga wel vlaggen.

Vandaag Kim en Mabel afwezig, dus twee wissels. De rest van de dames oogt fit, op Lisa na. Jasmijn is in de weer met tape. Ik vraag of dat voor op haar mond is, het blijkt voor de knieën van Lisa te zijn, foutje. Vandaag een hele jonge scheids- en grensrechter bij de tegenpartij die met gemak het kleinere broertje van de speelsters hadden kunnen zijn. Maar voorlopig doen ze het toch maar mooi. Misschien een idee voor FC Breukelen, waar volgens mij oliebollenbakker Martien bij de MD1 weer ‘de klos’ was.

Onder een flets maar lekker zonnetje trappen de meiden af en kiezen direct de aanval. Al snel weet ik het: hier vallen vanmiddag punten te halen. Na een mooie combinatie tussen de dames Plasmeijer passeert Carlijn de keeper. De vlag van de jonge grensrechter gaat omhoog, zijn even jonge collega honoreert het signaal niet en kent de 0-1 toe. Niet al te lange tijd later doet Lara zoals gebruikelijk ook een duit in het zakje en schiet de 0-2 mooi binnen. Gezien het spel van de tegenstander maak ik mij geen zorgen, de punten gaan sowieso mee. Nu nog gaan voetballen.

Het spel in de eerste helft blijft wat rommelig, maar bij vlagen wordt er leuke gecombineerd door alle meiden. Natuurlijk lukt niet altijd alles, maar de dames proberen elkaar te bereiken en er wordt gekeken. Vlak voor rust ziet Mariselle haar harde werken beloond. Na een mooie combinatie van aanval en middenveld zet Lara haar voor de keeper en met een goed geplaatst schot zet zij de 0-3 ruststand op het bord.

Na rust wordt er in het eerste deel leuk gecombineerd, maar ontbreekt een goede afronding. Er zijn diverse kansen waaruit Carlijn nogmaals weet te scoren. Het laatste deel van de wedstrijd lijken onze dames een beetje opgebrand en zijn er hier en daar wat pijntjes. De snelle spits van Almere maakt hiervan dankbaar gebruik en bepaalt met een mooi schot, waarop ook Nikki geen antwoord heeft, de eindstand op 1-4.

Zo, nu even lekker douchen en dan naar huis. Nou ja, ’even’ douchen … Je weet meteen weer dat je leider bent van een dameselftal. Eerst willen ze niet douchen en nu zit je in de kantine wortel te schieten tot alle meiden na ongeveer 45 minuten weer fris en fruitig ruiken. Eenmaal thuis aangekomen draait de groeps whatsapp op volle toeren. Waar is de tas??? De antwoorden variëren van “Geen idee” tot “Misschien op het veld?” Ik voel mijzelf medeverantwoordelijk, bel met FC Almere en stap maar weer eens in de auto. Om even over zes rijd ik het parkeerterrein van Sportpark De Marken op (voor de tweede keer). Om vijf voor zeven ben ik net op tijd terug voor de dansuitvoering.

Volgende week geen voetbal in verband met een Kerstmarktbezoek van de Brokleders onder de dames. Deze wedstrijd gaan we nog ergens door de week proberen in te halen. Veel plezier in ieder geval zaterdag. Ga ik lekker bij de MD1 kijken.

Tot zover, tot volgende week, Albert den Ouden