Spannender kunnen we het niet maken

Nog net in de zomertijd krijgen we de dames van NVC uit Naarden op bezoek. Om in de top mee te blijven draaien moet er vandaag gewonnen worden. Ondanks de herfstvakantie toch een zo goed als complete selectie, klasse meiden. Alleen Sophie (vakantie) en Jasmijn (nog niet fit) zijn er niet bij. Schuiven dus voor coach Charmaine in de achterhoede. Milou wordt van het middenveld naar de verdediging geschoven om het gevaar van de NVC-spitsen te bezweren.

Eenmaal op het veld blijken beide teams in het wit te spelen. Terug naar de kleedkamer, oranje shirts aan, is trouwens ook een veel mooiere kleur. Na mijn licht kritische uitlating vorige week lijkt het of er geen scheidsrechters meer zijn die het aandurven de MC1 te fluiten. Vandaar dat ik het vandaag zelf mag proberen.

Beide teams blijken vanaf de aftrap aan elkaar gewaagd. Uit een goed genomen vrije trap komen de dames uit Naarden op voorsprong. Het spel van onze dames oogt, in ieder geval vanuit mijn positie gezien, rommelig en enigszins ongeïnteresseerd. Weinig samenspel en te veel vertrouwend op lange ballen en de snelheid van Lara en Carlijn. Die laatste tekent voor rust nog wel voor de gelijkmaker na goed doorzetten en een geplaatst schot in de korte hoek.

Zoals gewoonlijk de vraag van Charmaine in de rust wat er goed en wat er fout gaat. De dames vinden dat het wel goed gaat. Ik zeg dat ik het ruk vind gaan. “Is dat goed of slecht?” wordt mij gevraagd. De dames zijn het er wel over eens dat er gewonnen kan en moet worden. De juiste instelling is dus aanwezig en we beginnen aan de tweede helft.

Het spel is in de tweede helft beter en golft op en neer. Lang lijkt het erop dat de punten vanmiddag gedeeld gaan worden, totdat Lara een doorschietende bal goed oppikt en de 2-1 aantekent. Met nog een minuut of tien op de klok zetten de NVC dames nog eens aan en met resultaat. Zelfs de hardwerkende en goed voetballende gelegenheidsverdediger Milou kan niet voorkomen dat het 2-2 wordt.

Maar onze meiden laten zien toch over een winnaarsmentaliteit te beschikken en laten het er niet bij zitten. Een verkeerd ingeschatte hoge bal stuitert over de verdediging heen en Lara is er als de kippen bij en schiet 3-2 binnen. Nog een minuut of drie te spelen, het vele thuispubliek smeekt vanaf de zijlijn om het laatste fluitsignaal. De spanning wordt hen blijkbaar te veel. Nu de verdediging dichthouden, hoor ik enkele dames zeggen. Dat zal tijd worden, denk ik hardop bij mezelf. Malaika hoort het en bijt me toe: “En bedankt, hè?!” Het lukt en de drie punten blijven in Breukelen. Spannender konden ze het niet maken, het kan nog wel beter, maar dat gaat nog wel komen.

Na afloop blijkt dat bepaalde procedures snel wennen. We staan voor de kleedkamer nog wat na te praten en de dames blijven netjes in de kleedkamer, wachtend op Charmaine voor de nabespreking over wat fout maar vooral over wat goed ging. Uiteindelijk komen ze toch maar naar buiten. Gaat de bespreking niet door? is de vraag. Is het nodig? luidt de tegenvraag. Nee, we waren slordig in de verdediging, is het antwoord. Prima gewerkt, meiden.

Tot zover, tot volgende week, Albert den Ouden