Het verhaal van de paal

Kwart voor zeven zaterdagmorgen 8 februari. De regen tikt absoluut niet zachtjes op mijn zolderraam, het giet. Het weer is ‘kwalitatief uitermate teleurstellend’. Afgekort komt deze samenvatting voor de weersgesteldheid op deze vroege morgen waarschijnlijk niet door de censuur. We moeten eruit, 7.45 uur verzamelen voor de uitwedstrijd tegen de boys van v.v. Kockengen D2. Op dit soort momenten vraag ik mijzelf af waarom ik in hemelsnaam (mede-)leider geworden ben van een voetbalteam.

Kunstgras heeft één voordeel: het wordt bijna nooit afgelast. Kunstgras heeft ook één nadeel: het wordt bijna nooit afgelast. Ook niet op dit soort waardeloze dagen. Eerst maar douchen en de reden van mijn leiderschap wakker maken. Aangekomen bij de club druppelt niet alleen de regen, maar ook de speelsters en supporters binnen. Op naar de polder, waar we hartelijk worden ontvangen door niemand minder dan voorzitter Fons Hilhorst die ons allemaal op koffie trakteert. Waar vind je dit nog? Bij Kockengen dus, de ‘Boerenclub met allure’.

Dan nu waar het natuurlijk allemaal om draait, de wedstrijd. Op Shariva en natuurlijk leider Chris na zijn we compleet, inclusief onze nieuwe aanwinst in de verdediging, Dewy. Naast versterking in de verdediging levert dit ook een fanatieke supporter op, hoorde ik wel. In de voor ons inmiddels vertrouwde opstelling gaan de dames heel goed van start en er wordt door alle meiden hard gewerkt. Er ontstaan er kansen over en weer. Onze dames hebben duidelijk het betere van het spel. De jongens van Kockengen moeten het meer hebben van harde schoten uit de tweede lijn. Maar wij hebben Helen, die, waarschijnlijk door de striemende regen, klaarwakker, de ene na de andere bal uit het doel rost. Natuurlijk heeft de tegenstander ook een keeper, maar wat ons voornamelijk in de weg staat is het ronde aluminium.

Vóór rust wordt de kwaliteit van de doelpalen al meerdere malen op de proef gesteld, om gek van te worden. Kort na rust weet Tessa echter toch het net te vinden. De ban lijkt gebroken. De jongens laten het er echter niet bij zitten en weten uiteindelijk Helen te passeren. Onze meiden nemen geen genoegen met een gelijkspel en gaan op jacht naar de winnende treffer. Je voelt hem al aankomen, de hoofdrolspeler blijft vandaag ‘de paal’. Hoe breed is zo’n ding nu helemaal? 12 centimeter op zijn hoogst. Uiteindelijk weten de jongens van Kockengen na een afgeslagen corner van de dames via een snelle counter de wedstrijd naar zich toe te trekken. In de laatste tien minuten trekken alle dames naar voren om dan maar een punt mee te nemen naar Breukelen. Het blijft spannend, maar ditmaal houden de jongens knap stand. Einduitslag 2-1. Allemaal prima gewerkt, een leuke wedstrijd en nu opdrogen en warmen bij de kachel en de Olympische spelen, waar we inmiddels de eerst drie medailles te pakken hebben. Tot zover, tot volgende week.

Namens de T.S.D5M,

Albert den Ouden

Aanvoerder Tessa die de capitulatie van D5M toch met een glimlach ondertekent, en zo hoort het.