D5M lijkt klaar voor confrontatie met koploper

Zaterdagmorgen, het is nog maar een klein wereldje als we vertrekken voor onze uitwedstrijd tegen DHSC uit Utrecht. We zijn helemaal compleet met tien meiden en vier vrouw/man begeleiding. Ook zijn er veel ouders mee, zou dit vanwege de mindere ervaringen zijn vorig jaar bij deze club, of willen ze gewoon graag hun dochter aan het werk zien. Laten we van het laatste, positieve uitgaan. Bij aankomst begeleidt de vrouwelijke helft van de begeleiding onze meiden naar de kleedkamer terwijl wij mannen ons naar de bestuurskamer begeven waar we ontvangen worden met koffie, appelflappen en oliebollen. Dat begint goed.

Aangezien de dames van DHSC hun wedstrijden ook redelijk gemakkelijk en met grote cijfers winnen, besluiten we met dezelfde opstelling te starten waarmee we ook de dames van Saestum hebben bestreden. Helen op doel Keshia centraal achter in Jamie links- en Nikki rechtsachter, Laura en Tessa op het middenveld en Jenna in de punt van de aanval. Met Tabitha als wissel in de verdediging, Shariva voor het middenveld en Donja voor de spitspositie.

Onze meiden beginnen wat onwennig en zenuwachtig aan de wedstrijd, toch onder de indruk van een fysiek en verbaal ‘andere’ tegenstander dan zij gewend zijn, laat ik het zo maar netjes uitdrukken. Het eerste kwartier is dan ook duidelijk voor de thuisploeg en heel sporadisch komen we op de vijandelijke helft. Het is absoluut aan een paar fantastische reddingen van Helen te danken dat we in die periode de nul hielden. Als de DHSC-storm wat is gaan liggen, gooien de dames uit Breukelen de schroom van zich af en beginnen te voetballen, want dat kunnen ze. Met mooie combinaties glippen ze steeds vaker langs hun tegenstanders en het duurt niet heel erg lang of Donja weet de eerste langs de keeper te prikken. Niet lang daarna is het Tessa die ervoor zorgt dat onze bloeddruk en hartslag weer op een aanvaardbaar niveau komt: 0-2.

Na de rust heb ik waarschijnlijk de allermooiste aanval van onze meiden ooit mogen aanschouwen. Let op! Jenna, die bij de linker cornervlag op de achterlijn met haar bekende technische hoogstandjes twee tegenstanders haar rugnummer laat zien, daarna niet zelfzuchtig is en Donja schuin rechts voor het doel vrij ziet staan, een prima voorzet aflevert en dan Donja, de bal prima aannemend, je ziet haar pret ogen glimmen, even kijken en verwoestend uithalen in de linker kruising. Het maakt niet uit dat het weer druilerig is, de tegenstander vervelend en er door publiek van de tegenstander dingen worden gezegd en geroepen die op een veld en eigenlijk nergens thuishoren. Dit is waar het om gaat en de enige goede reactie hierop: sportieve revanche. Het is 0-3, de meiden zijn terecht uitzinnig en wij langs de lijn ook.

Maar we zijn er nog niet. Nog 20 minuten op de klok en de meiden van DHSC geven zich nog niet gewonnen en voeren de druk op wat resulteert in de 1-3. Toch weer billenknijpen. Gelukkig heeft Tessa medelijden met ons en brengt de marge weer op drie. Maar DHSC heeft ook hierop weer een antwoord: 2-4. Met nog tien minuten kan het haast niet meer fout gaan. Het spel van de tegenstander word (nog) wat ruwer en na een bodycheck moet Donja met een zere knie aan de zijlijn blijven, ook Jenna zit inmiddels met pijntjes langs de kant.

Onze stoere verdediging laat zich echter niet van de wijs brengen gedurende de vijandelijke aanvalsgolven en Tessa buit met behulp van Laura een viertal counters feilloos uit. Eindstand 2-8. Allemaal keihard gewerkt, allemaal een dikke pluim, maar vrouw van de wedstrijd was voor mij Jamie. Foutloos verdedigend, constant kort op haar tegenstander en bij balverovering goed kijkend en afspelend naar de vrije vrouw. De meiden zijn er klaar voor, laat Kockengen op 30 november maar komen. Tot zover, tot volgende week.

Namens de T.S. D5M,

Albert den Ouden