Strijdend ten onder

Zaterdag was de mooiste dag van de week. Heerlijk voetbal weer. Een zonnetje, een strakke, maar wel wat gladde grasmat en een uitdagende tegenstander. Want Lopik JO11-1 kwam op bezoek. Nog zonder puntverlies. Na de pot tegen UVV van vorige week weer een echte testcase om te achterhalen waar we nu echt staan in deze competitie.

Vorige week ontbrak het aan de omschakeling naar achter. Om de voorkomen dat we weer in die val zouden lopen, begonnen we met een kerstboom opstelling. Dus eerst keeper Reno en dan Sytse, Raf en Ruben achterin, Melle en Pom op het middenveld en Lucas in de spits. Aanvoerder Justus was wat verlaat en bleef na de toss nog even langs de kant.

We stonden daardoor goed om aanvallen op te vangen, maar nu was het moeilijk om bij balbezit druk op het doel van Lopik te zetten. Veel ballen werden lang naar voren gespeeld. En op zo’n nog opdrogend veld schiet de bal behoorlijk door. Lucas kwam dus weinig in balbezit, waardoor het lastig aansluiten was. En dan kon Lopik weer komen. Desondanks gaven we weinig kansen weg. Eigenlijk was er in de hele eerste helft maar 1 gevaarlijk moment. Uit een corner ontstond een kluts. Die leidde tot een inzet, maar Reno wist de bal in een reflex te keren.

Wat zeker goed ging, was het praten met elkaar en het coachen van elkaar. Lopik had rugnummers op de shirts. Dat coacht lekker makkelijk. “Pom, jij de nummer 8” hoorde je dan van achter roepen. Het kan nog beter en strakker bij corners, maar complimenten hoe jullie dat oppakken.

De rust kwam met een 0-0 stand. Als scheidsrechter bemoeide ik me even niet met de tactische bespreking van Patrick en Jorge. Maar ik merkte wel dat niet iedereen goed had staan luisteren. Er was wat verwarring toen we onze beginposities weer innamen. Raf stond in de wissel, dat was duidelijk. Maar verder?

Bij twijfel niet inhalen zeg ik altijd, maar Lopik twijfelde niet. Ze kregen een corner en die werd optimaal benut. Balletje draait af van het doel en 1 van de inlopende verdedigers nam een fraaie snoekduik om koppend te scoren. 0-1. Was het verdiend? Ja en nee. Zij hadden wel wat meer kansen, maar het krachtsverschil was heel klein.

Ook in de tweede helft werd hard gewerkt. Melle trok bijvoorbeeld een enorme sprint achter hun spits aan. Die voelde die druk overduidelijk, waardoor hij uiteindelijk slechts tot een slap schot kwam. Voorin was er door te lang draaien en keren (als je je man twee keer bent gepasseerd moet je hem niet nog een keer willen uitspelen) nog wel eens sprake van onnodig balverlies. En dan ging Lopik vol op de counter. Zo viel ook de tweede goal (20e minuut). Snoeihard werd de bal in de verre hoek geschoven.

Hadden wij dan helemaal geen kansen? Jawel, maar de keeper was goed en na een hele mooie aanval over drie a vier schijven kreeg Ruben zijn voet net niet lekker tegen de bal.

Na 4 winstpartijen nu 2 verliespartijen achter elkaar. Dat gaan we aanstaande zaterdag anders doen. En daarna wedstrijd voor wedstrijd verder om te zien of we nog bij de eerste drie kunnen eindigen. Met deze inzet zou het moeten kunnen mannen.