Uiteindelijk rest een derde plek voor JO10-2
Onder een aangenaam zonnetje trapten we af op ons eigen veld. En we begonnen goed. Mooie combinaties, die uitmondden in een aantal schoten op doel. Of beter gezegd op de doelman. Want hij werd niet echt getest door ons. Alle schoten gingen door het midden waardoor de zeker niet klemvaste keeper het best makkelijk had.
Hercules had ook een soort van Atlantikwall opgetrokken voor hun eigen doel. Er stonden steevast drie en vaak zelfs vier man vlak voor het doel. En zo’n formatie kun je alleen stuk spelen op een hoog tempo, of met goed geplaatste kanonskogels. Maar dat lukte dus niet.
Hercules zette er eigenlijk niet zo heel veel tegenover. Ja, ze hadden een paar aardige spelers met een goede versnelling en een handige spits die als een soort jonge Hennie Meijer de bal heel goed wist vast te houden. Maar heel veel gevaar leverde het voor onze verdediging niet op. En anders kopte of Ruben de bal weg, of zette Raf of Sytse ze de voet dwars. Desnoods ten koste van een corner.
En daar ging het dan toch fout. In de achttiende minuut kreeg Hercules een corner. Niet iedereen was bij de les, waardoor een van hun spelers helemaal vrij stond en de bal koppend achter Reno kreeg. 0-1.
Wat kwam er van onze kant? Veel draaien en keren waardoor het te lang duurde om iemand vrij voor de goal te zetten. Een corner op de paal en nog wat schoten. Vlak voor rust nog een corner voor ons. Hercules schakelde razendsnel om en was binnen no time op onze helft. Dat was het moment waarop de officiële speeltijd voorbij was. Twijfel bij de scheids. Nu affluiten? Nee, dat kan eigenlijk niet. Door die twijfel was ik niet helemaal mee gerend en moest ik van een grote afstand het blok dat Raf zette beoordelen. Speelde hij de bal? Of toch (ook) de tegenstander? De speler van Hercules stortte ter aarde onder een slaken van een kreet die tot in de kantine te horen was. De cue voor de leider (die nog verder van de situatie stond) om gelijk “Scheids!” te roepen. Alsof ik na een feestje ter ere van de 50e verjaardag van Jorge de avond ervoor het reactievermogen van Max Verstappen had. Doe ff rustig…. Om een lang verhaal kort te maken, nadat alle gemoederen weer bedaard waren en iedereen die niet in het veld hoorde eruit was, kon de toch gegeven vrije trap genomen worden. En daar hadden we pech. Het schot kwam op de voet van Raf waardoor deze uiteindelijk over de doellijn rolde. Rust zonder limonade bij een 0-2 achterstand.
De tweede helft begon weer goed. Wij hadden de bal, wij maakten de combinaties, maar de schoten waren weer teveel in de buurt van de goalie. Hercules counterde in de 11e minuut heel erg efficiënt. Een uitbraak, een goal. 0-3. Wedstrijd gespeeld.
Toch nog een paar puntjes noemen. Ik kon de tel niet bijhouden, maar Ruben heeft naar schatting de bal een keer of 20 keer gekopt. En niet in het wilde weg, maar geplaatst. Waardoor heel veel pogingen tot een aanval van Hercules in de kiem werden gesmoord. Pom gaf een fantastisch steekballetje. Even doen alsof je naar rechts schiet en dan steken naar links.
De eregoal viel nog. Een beetje gelukkig, dat wel. Pom plaatste een schot van ver. Bal valt op de lat. De keeper stond erbij en keek ernaar. Waarna de bal van de lat tegen hem aankwam en zo over de lijn verdween. 1-3 in de negentiende minuut. Te weinig tijd voor een inhaalslag. Hercules miste nog een grote kans en wij? Schoten nog maar een keer op de keeper.
Het zat er niet in. Wel eindigen we op een mooie 3e plek. En we hebben de beste verdediging en keeper. Slechts 10 keer hoeft Reno te vissen. Het was een mooie voorjaarscompetitie die met een beetje meer geluk in een kampioenschap had kunnen eindigen. Maar kijk maar naar Feyenoord. Als je kampioen wilt worden moet je er elke wedstrijd staan. En soms heb je een beetje geluk nodig of een scheids die even de andere kant op kijkt of net wel of juist niet fluit.
We gaan nog een lekker toernooi spelen en eens zien of jullie inmiddels al van de vaders en moeders kunnen winnen!