Drie corners, drie goals

Wat is er te schrijven over de wedstrijd tegen kampioen DHSC. Eigenlijk heb ik in de titel alles al gezegd. Net als in de uitwedstrijd was DHSC handig in het nemen van corners. Dit keer een honderd procent score. En het waren ook de enige kansen die ze kregen. Want hoewel het af en toe spannend was en er wel eens een gaatje viel achterin, hoefde Reno bijna nooit handelend op te treden.

We begonnen fel, maar konden het eerste overwicht niet omzetten in doelkansen. En dus ook niet in doelpunten. Er werd strijd geleverd. Ook door de tegenpartij. En die deed dat regelmatig op het randje van wat kan en mag. Hun coaches positioneerden zichzelf elk aan één kant van het veld, waardoor er af en te wel sprake leek van een wedstrijdje “wie schreeuw het hardst”. En normaal gesproken laat ik mezelf niet onbetuigd, maar deze heren hadden een dusdanig grote klankkast dat ik het maar snel opgaf.

Hoe was het verloop van de goals: eerste helft tiende minuut uit een corner, tweede helft derde minuut uit een corner en tenslotte in de elfde minuut uit een corner.

Memorabel moment: een corner ergens een paar minuten voor rust. De bal werd hoog voorgezet, maar zeilde over het doel heen. Landde op de achterkant van het net en de complete supportersschare van DHSC stond te juichen. Terwijl ze er toch met de neus bovenop stonden. Wij bij FC Breukelen hebben echter geen gaten in de netten zitten, dus de bal was echt niet in de goal geweest. Scheidsrechter Jerry twijfelde, maar nam de juiste beslissing door de bal weer aan Reno te geven. De coaches van DHSC hadden het er maar moeilijk mee. In de rust werd toch even gekeken of er echt geen gat in het net zat.

Pom loste in de tweede helft nog een vernietigend schot, maar daar werd door de keeper met een fraaie snoekduik op geanticipeerd.

Volgende week de laatste competitiewedstrijd tegen Kampong. Kampioen kunnen we niet meer worden. We gaan voor de titel minst gepasseerde verdediging. Dat hebben we nog volledig in eigen hand.