Vliegende keepsters en een zoete nasmaak

Na thuis eerst een wedstrijd bij mijn zoon gekeken te hebben, besloot ik door te rijden om ook de MC1 te supporten. Aangekomen in Amersfoort zag ik van afstand dat de meiden van FCB scoorden. Navraag wees uit dat Donja de keeper omspeelde en de 0-1 binnentikte. Daarna werd het een redelijk gelijk opgaande wedstrijd, met het betere veldspel van het fysiek niet schuwende Amsvorde tegen het kansen creërende FCB. Een ongelukkig moment van de sterk keepende Helen betekende echter de 1-1 en vlak voor rust viel helaas ook de 2-1 binnen, door de bonkige spits van Amsvorde.

Waar wij tijdens de rust rond de picknicktafel genoten van het fruit en drinken, ging Amsvorde naar de kleedkamer om vervolgens weer terug te keren met 3 reuzen van meiden. Deze waren de eerste helft nog als toeschouwers aanwezig. Drie bezorgde moeders gingen in de bestuurskamer de spelerspassen checken en kwamen vertellen dat een van de meisjes vanuit de A1 ingevallen was.

Het leek wel of onze meiden in het veld in de gaten hadden dat er iets niet klopte. Deze opmerkelijke wissel werkte als een “rode lap op een stier” want waar onze MC1 zich de eerste helft nog weleens liet wegzetten of duwen gingen ze deze tweede helft feller de duels aan en wonnen er ook heel veel.

Dan het verhaal van de vliegende keepsters bij Amsvorde. De tweede helft was de keepster gewisseld. Deze vervangster had dezelfde stijl als doelverdediger, namelijk tot ver buiten de zestien meter uitkomen, waardoor zij als het ware achterin een man meer leken te hebben.

Daar waar het de eerste helft niet lukte (schieten, uitspelen of een schot van afstand) zat het ons de tweede helft wel mee. Tessa was de uitlopende keepster tot twee keer toe te slim af en vooral in de laatste twee minuten voor tijd werd dit met extra gejuich gevierd. Een 2-1 achterstand werd op deze manier namelijk even weggeveegd naar een 2-3 winst.

Er is niets leuker dan van een met “reuzen” versterkt team te winnen….deze dames dropen nog net niet af op de scooter.

Met een grote glimlach heeft de MC1 dan ook na afloop de formulieren ondertekend en met een “zoet” gevoel zijn we naar Breukelen teruggereden. Een compliment aan alle meiden die zich niet gek lieten maken door Amsvorde ook de jongere Jill, Evy en Norah hebben laten zien dat zij voor “de duvel” niet bang zijn.