Recht op meer

Inmiddels is het alweer zondagavond. Meestal schrijf ik zaterdagavond laat, maar na een wedstrijd vlaggen bij de dames, daarna eentje fluiten en nog eentje spelen, heb ik de marathonuitzending van Ik Hou Van Holland voor het grootste deel aan de binnenkant van mijn ogen bekeken. Daarom nu tijd voor verslaglegging en evaluatie van de wedstrijd tegen AS'80. Even leek het er deze eind week op dat we alle meiden in twee auto’s moesten proppen. Maar de ouders van de MC1, naar eigen zeggen bang voor mijn scherpe pen, waren in ruime mate aanwezig, zodat we uiteindelijk zelfs nog twee auto’s konden laten staan en met een tiental ouders en de meiden afreisden naar Almere.

Onderweg kreeg ik nog een staaltje MC1-humor te horen. “Het is geel en als je het in je oog krijgt, ben je blind.” Antwoord: een trein. Mooi trouwens dat er zich zoveel ouders betrokken voelen bij het elftal. De meegereisde fans kregen vandaag absoluut waar voor hun geld. Heerlijke koffie in het zonnetje (zie foto) en een dijk van een wedstrijd van de meiden.

De reputatie van dames uit Almere was hen al vooruitgesneld. Hun plaats op de ranglijst, hun fysieke uitstraling en warming-up maakte duidelijk indruk op onze over het algemeen fragiele zuurstokjes. Gelukkig was Jasmijn, niet vies van een stevig potje voetbal, er weer bij. Lisa was vandaag helaas alleen aanwezig als supporter (last van knieën). Na uitgebreide controle van vooral de geboortedatum van onze meiden door de overigens zeer correcte jonge scheidsrechter van de thuisclub en het handen schudden met de tegenstander, kon de kraker beginnen. De ploegen waren absoluut aan elkaar gewaagd en in de eerste fase van de wedstrijd had FC Breukelen de beste kansen.

Mede door de kwaliteit van de tegenstander werd er door onze meiden echt heel goed gevoetbald. Iedereen liep goed op positie, er werd prima gecombineerd en vooral erg hard gewerkt. Toch was het AS'80 dat na een goede voorzet vanaf de achterlijn hard inschoot. Waar ik vorige week in de rust kritisch was, overheerste deze week trots. Deze wedstrijd kon in de rust al niet meer stuk, wat mij betreft, wat er in de tweede helft ook zou gebeuren.

Vol goede moed begonnen de meiden aan het tweede bedrijf, wetende dat een punt minimaal tot de mogelijkheden behoorde. De dames van AS'80 waren echter niet van plan punten te morsen en zochten volop de aanval. Een enkele maal was het uitverdedigen wat weifelend, vandaar mijn verzoek vanaf de zijlijn wat resoluter uit te verdedigen. Een ouder van de tegenstander twijfelde of de dames zulke woorden wel begrepen. Wat denkt hij wel? Wij hebben allemaal VWO’ers in het team.

Halverwege de tweede helft was het toch weer AS'80 dat tot scoren kwam: 2-0 achter. De dames lieten het hier echter niet bij. Al een paar maal waren onze spitsen heel dicht bij een verdiend doelpunt. Uiteindelijk was het Carlijn die na goed doorzetten met een hard schot diagonaal in de lange hoek de aansluitingstreffer maakte. Je zag aan de lichaamstaal van de meiden dat zij er weer in geloofden en ik trouwens ook.

Er werd nog steeds prima gevoetbald en het wachten was op de terechte gelijkmaker. Zoals vaker in de sport loopt het anders, een slippertje (last van de laagstaande zon?) van de als een leeuw keepende Nikki en het stond 3-1. Nog steeds gaven onze meiden het niet op en alles werd op de aanval gegooid maar zonder resultaat. Door de aanvalsdrift kwam er achter meer ruimte en daar maakten de dames uit Almere dankbaar gebruik van, zodat er een geflatteerde 5-1 eindstand de boeken ingaat.

Soms heb je gewoon echt recht op meer. Vandaag was absoluut zo’n dag. Wat bij mij vooral overheerst is een meer dan tevreden en trots gevoel. Klasse gedaan, meiden. De meiden zelf dachten daar anders over, zij waren vooral teleurgesteld: 5-1 had niet gehoeven. Ook dat stemt mij tevreden, even teleurgesteld, zelfs chagrijnig zijn is goed. Daarna met de opgedane ervaring weer lekker doorgaan.

Op de terugweg werd de intelligentie van dames mij vanaf de achterbank bevestigd. Via de mobieltjes werden cijferlijsten uitgewisseld. De negens en tienen voor Duits, Engels, wis- en natuurkunde vlogen mij om de oren. Dat soort cijfers haalde ik vroeger alleen voor het wekelijkse psalmversje uit mijn hoofd leren en dan zat ik ook nog met het liedboek tussen mijn knieën. Tot zover, tot volgende week.

Albert den Ouden