B2 verliest genadeloze wedstrijd tegen ouders
Op maandagavond 10 december om 19.00 uur verzamelde ons team, dat bestond uit voornamelijk ouders en wat familie en vrienden, zich voor een sensationele wedstrijd tegen ‘onze jongens’ van de B2. Echt goed voorbereid waren we niet. We hadden geen voetbalschoenen, de meesten hadden al jaren niet gevoetbald en een aantal zelfs nooit (zoals ik). Ook is de conditie van de meeste 40-plussers niet echt meer om over naar huis te schrijven.
Edwin (de vader van Michael) had zich als keeper wel goed voorbereid. Hij had namelijk echte keepershandschoenen gekocht, namelijk Gamma-werkhandschoenen. En die hebben een aantal keren hun dienst bewezen. Na wat humor om de spanning weg te lachen, waren er ook wat stille momenten voor de concentratie. Maar toen Baby met zijn twee ‘broers’ binnenkwam, werd de angst bij ons wel wat minder. Het leek namelijk wel of Baby twee profs had ingehuurd uit het nationale team van Kongo.
Om 19.15 uur begonnen we met de warming-up. Ik was daarna al bekaf. Dat belooft nog wat, dacht ik. We hadden zelfs een echte scheidsrechter, Richard Alfons, die ook tactisch goede adviezen wist te geven. Iedereen op zijn positie, veel overspelen, linies kort houden en middenveld mee naar voren. Grensrechters hadden we niet. Niet omdat er niemand durfde, maar gewoon omdat het een vriendelijk duel was en de scheidsrechter het buitenspel zo goed als mogelijk in de gaten probeerde te houden.
Het fluitsignaal ging en de wedstrijd ging voortvarend van start. Ik was verbaasd dat we zolang de nul wisten vast te houden. Des te groter was de verbazing toen het eerste doelpunt viel. Cees, de vader van Robert-Jan, speelde prima rechts van het midden. Paulus als laatste man en ik rechtsachter wisten de boel goed dicht te houden. Martha, de zus van Rutger, en Maurice, vriend van zus van Joery, zorgde links voor een goede verdediging. Ook Peter, de vader van Stan, kon goed meekomen. Hans stond in de spits en was samen met Baby en zijn ‘broers’ het fanatiekst. Hans Wim, de vader van Bauwe, wist het eerste doelpunt op zijn naam te zetten. We stonden dus voor! De toon was gezet.
Maar een doelpunt van Nakota bracht de stand op 1-1. We waren ons weer bewust van het feit dat we nog geen Real Madrid zijn (al komt het enigszins in de buurt) en dus nog even hard door moesten werken. Maar dankzij Baby kwamen we met 3-1 voor en een tegendoelpunt van Michael zorgde ervoor dat we met 3-2 de rust ingingen. Gelukkig had ik een zwager en een vriend en een buurman bereid gevonden ons te helpen, zodat we toch af en toe wat konden wisselen om op adem te komen en de spieren wat rust te gunnen.
Na de rust werd het spel wat harder. Er moest regelmatig bij protest gewezen worden op het respect en gelukkig wisten wij als ouders het goede voorbeeld te geven en hebben we laten zien dat we beslissingen van de scheidsrechter zonder tegenspraak geaccepteerden … op één keer na. De scheidsrechter floot en niemand wist waarom. Toen ik naar hem toe liep om verhaal te halen, bood hij zijn excuses aan en zei dat het een foutje was en dat hij per ongeluk diep uitademde terwijl het fluitje nog tussen zijn lippen zat. Dat kan natuurlijk de beste scheids overkomen en de wedstrijd ging vrolijk verder. Joery telde op een gegeven moment twaalf spelers aan onze zijde. Volgens mij vergiste hij zich en speelde de vermoeidheid bij hem een rol. 
Er werden zelfs nog even penalties geschoten na de wedstrijd. Daarna gingen de boys teleurgesteld naar de kleedkamer. Natuurlijk moest de overwinning gevierd worden. Peter had voor wat pilsjes gezorgd en de jongens hadden wat energiedrankjes. Hans maakte terecht de opmerking dat de jongens dat beter vóór de wedstrijd hadden kunnen drinken. (Niet dat het wat uitgemaakt zou hebben hoor, maar toch, dan had het misschien 6-4 gestaan). De ouders konden trots en opgelucht naar huis (zij het met wat spierpijn). Iedereen heeft in ieder geval enorm genoten, dus er komt een revanche aan het eind van het seizoen (als jullie nog durven).